Γιάννης Τσαρούχης

Κάτω απ’ το Σπίτι

Χθες περπατώντας σε μια συνοικία
απόκεντρη, πέρασα κάτω από το σπίτι
που έμπαινα σαν ήμουν νέος πολύ.
Εκεί το σώμα μου είχε λάβει ο Έρως
με την εξαίσια του ισχύν.
Και χθες
σαν πέρασ’ απ’ τον δρόμο τον παληό,
αμέσως ωραΐσθηκαν απ’ την γοητεία του έρωτος
τα μαγαζιά, τα πεζοδρόμια, η πέτρες,
και τοίχοι, και μπαλκόνια, και παράθυρα'
τίποτε άσχημο δεν έμεινεν εκεί.
Και καθώς στέκομουν, κ’ εκύτταζα την πόρτα,
και στέκομουν, κ’ εβράδυνα κάτω απ’ το σπίτι,
η υπόστασίς μου όλη απέδιδε
την φυλαχθείσα ηδονική συγκίνησι.

Κ.Π. Καβάφης

.

Κώστας Παπανικολάου

.
ΑΝΑΜΦΙΒΟΛΩΣ

Όταν επέρασεν απ’ εκείνες τες γειτονιές
– όλως τυχαίως- εκείνο το βράδυ
(καλοκαίρι) πώς εθυμήθη
εξαίσιες μυρωδιές από υασεμί
στον κήπο του ή τες λεπτές
εκείνες ευωδιές που με τες ριπες
του αέρα τα’ αγιόκλημα σου στέλνει
πώς εθυμήθη εκείνα τα βτάδια
π’ ανέβαινε τη σκάλα κι εκείνος
επερίμενε με λάμπα χαμηλή
σχεδόν σβησμένη.

Τώρα, που όλως τυχαίως
απ’ τες ίδιες γειτονιές περνά ξανά,
βλέπει φώτα πολλά στο παράθυρο
και παιδικές φωνές ακούει
αναμφιβόλως πολλές φωνές παιδιών.

Ετάχυνε το βήμα κι ενεθυμήθη
τα τελευταία λόγια του
«θα υπανδρευτώ», τον είχε πει,
«μια πιο ηθική ζωή θα ζήσω, μα πάλι…»

Παιδικές φωνές και γέλια
αναμφιβόλως
ετάχυνεν το βήμα.

Ρέμων Γραικός: Κ.Π. Καβάφης (1917-2005) [Γαβριηλίδης, 2006]