Ασπασία Παπαδοπεράκη

Η ομοφυλοφιλία του Καβάφη είναι γνωστή φυσικά, μάλιστα παραείναι γνωστή, με αποτέλεσμα να υπερβάλλει κανείς το βαθμό της παρουσίας της στο έργο του και να τη βρίσκει κι εκεί που δεν υπάρχει. Παρ’ όλα αυτά είναι ένα σπουδαίο στοιχείο για τους αναγνώστες του (όπως δεν είναι, ίσως για τους αναγνώστες π.χ. του Σοφοκλή και του Oscar Wilde), γιατί δεν αφορά μόνο τον άνθρωπο αλλά και τον ποιητή. Η ομοφυλοφιλία του άλλαξε την «ελαφρήν απόκλιση» απ’ όπου στεκόταν και θωρούσε τον κόσμο, όπως είχε παρατηρήσει ο φίλος του Ε. Μ. Forster, κι η αλλαγή αυτή έφερε μεταβολές στο όραμα που είχε για το παρόν και το παρελθόν κι έγινε αιτία της μοναδικότητάς του. Αν για ένα διάστημα αισθάνθηκε ερωτική έλξη και για τα δύο φύλα – και υπάρχουν λόγοι να το πιστέψουμε αυτό- η ερωτική έλξη για το άλλο φύλο δεν τον άγγιξε σαν ποιητή, και γι’ αυτό δεν παρουσιάζει κανένα ενδιαφέρον για τους θαυμαστές της ποιήσεώς του. Η ομοφυλοφιλία του είναι φανερό ότι υπερίσχυσε από νωρίς. Αν είχε ζητήσει τη βοήθεια ψυχιάτρου, ο νους του θα πάθαινε μεγαλύτερο κακό απ’ ό,τι μπορεί να πάθει το σώμα όσων επιθυμούν να αλλάξουν φύλο.

Robert Liddell: Καβάφης (Ίκαρος, 1980)