12.11.1902
«Ποιος ξεύρει τι ιδέαι λαγνείας προΐστανται εις την σύνθεσιν των περισσοτέρων φιλολογικών έργων! Ιδέαι λαγνείας solitaires, που διαστρέφουν (ή μεταμορφώνουν) την αντίληψιν. Και πόσον συχνά εις διάφορα μυθιστορήματα – (προ πάντων εις τα Αγγλικά) – εκείνα που κατακρίνουν οι κριτικοί, – μερικά μέρη μάλιστα όπου απορούν διότι μοιάζει σαν να εθελοκακή ο συγγραφεύς, – προέρχονται από την αναγκαστικήν υπηρεσίαν που έδωκεν ο συγγραφεύς, ενώ συνέθετε, εις εντύπωσιν ή κατάστασιν λαγνείας. Η αίσθησις αυτή είναι τόσω δυνατή – και κάποτε τι ποιητική, τι περικαλλής! – όπου δένεται μαζύ με τον λόγον του οποίου εσυνώδευσε την γέννησιν. Και ο συγγραφεύς και μετά μηνών ανάγνωσιν δεν δύναται να διορθώση ή να αλλάξη τι, διότι μαζύ με την ανάγνωσιν του λόγου ξαναέρχεται το είδωλον της παλαιάς εντυπώσεως, και γίνεται ούτω ως «colour-blind» δι’ ένα μέρος του έργου του.»

Γ.Π. Σαββίδης: Μικρά Καβαφικά, Β´(Ερμής, 1987)