Εις την Σελήνην

Εκ των του Shelley

Μήπως από ανίαν έγινες χλωμή

του ν’ αναβαίνης εις τον ουρανόν,

και προς την γην να ατενίζης,

άνευ συντρόφου να γυρίζης

μέσω αστέρων ξένων, μακρυνών.

Είναι η αλλαγή σου η παντοτεινή

ως οφθαλμού άνευ χαράς και συμπαθείας

ουδέν ευρίσκοντος άξιον ευσταθείας.

(Από τα Αποκηρυγμένα, Ίκαρος 1983)